ślady. chłodnik
I znowu słyszę twój głos. Jesteś krucha i trochę niewyraźna,
przypominasz powietrze.
Możesz się w każdej chwili złamać jak trzcina,
postrzępić.
Mam twoje oczy na sumieniu i karafki,
nitkę, igłę. Guzik
przyszywam do lewego paska bluzki jak koronkę i tlen.
Inaczej niż zwykle możemy teraz rozmawiać,
bo ja mówię - a ty wiesz o wszystkim.
Ciało zostawiłaś w spokoju.
Płynie rzeka i wódka. Zabiera
życie, jedno, drugie, piąte. Masz ciągle
te same rany pod pościelą, milczą,
a chciałyby mieć usta.
Zbyt głęboka była ta cisza. Rozumiesz?
Nie powinnaś mi zabierać błękitnego powietrza.
Klamka jak lód przymarzła do wspomnień.
Każdy człowiek by się wtedy złamał.
Odśnieżyłaś ch(ł)odnik i wieczne pretensje. Zanim
ustał wiatr i płuca. Twoje papierosy,
ten popiół.
Ciągle się bałam, że cię zabije.
przypominasz powietrze.
Możesz się w każdej chwili złamać jak trzcina,
postrzępić.
Mam twoje oczy na sumieniu i karafki,
nitkę, igłę. Guzik
przyszywam do lewego paska bluzki jak koronkę i tlen.
Inaczej niż zwykle możemy teraz rozmawiać,
bo ja mówię - a ty wiesz o wszystkim.
Ciało zostawiłaś w spokoju.
Płynie rzeka i wódka. Zabiera
życie, jedno, drugie, piąte. Masz ciągle
te same rany pod pościelą, milczą,
a chciałyby mieć usta.
Zbyt głęboka była ta cisza. Rozumiesz?
Nie powinnaś mi zabierać błękitnego powietrza.
Klamka jak lód przymarzła do wspomnień.
Każdy człowiek by się wtedy złamał.
Odśnieżyłaś ch(ł)odnik i wieczne pretensje. Zanim
ustał wiatr i płuca. Twoje papierosy,
ten popiół.
Ciągle się bałam, że cię zabije.
foto/ źródło: sieć
Bardzo mi się podoba. Choć to podobanie w pewnym momencie brzmi jakby banalnie, ciężko je zastąpić. W końcu zawiera w sobie wiele: fascynację, inspirację, podziw. Lubię takie wiersze, w które można wejść, zostać. Które nie mijają po trzech wersach i nie gubią się w natłoku innych. Początek trafia we mnie wręcz osobiście, wiesz jak bywa - czasami człowiek po prostu chciałby, by ten jeden był akurat dla niego. Co za pycha! : ) //PS. Za pierwszym razem przeczytałam "Ciągle się bałam, że cię zabijĘ." - ekstremalnie. AM
OdpowiedzUsuńBył mocno po(ranny). Ze śniegiem w oczach. Zapisany tamten czas/świat. Teraz jest inaczej. Gęsto. Przez mgłę widzę tamto ciało. Bo chciało.
UsuńPiękne takie (u)podobanie. Dla mnie największa magia jest wtedy, kiedy oczy nie chcą opuścić słów. Dziękuję, że mi to dajesz: swoje oczy, wrażenia, wiersze i słowa. Nieprzerwanie oddycham. W bieli :)
:*
PS
Spełniłaś. Myśl o "Ę".
Ekstremalną. Bo czasem można się gdzieś zawiesić (na potocznym "ogonku", w wyobraźni). Diakrytycznie.
Dziękuję :)