pociąg. do wiersza

nie domykam okien pociągu

cienie mają długie twarze 

zamierzam cię pocałować 

w wiersz

to mnie pociąga

(nieustannie)

twoje usta na innej planecie

bo szyba może być inną planetą 

jeśli zechcesz

przyjadę.

Moja praca nosi pod płaszczem nieprzespane noce. Kar(t)ki pełne dzikich snów. Niedomykalność. SkładaMy. W redakcji. W całość - próbujeMy domknąć - w słowa(ch). W tom pierwszy. W wydanie pierwsze. W Łódź 2018. I jeszcze więcej roz.
Działów. Przedziałów.
Niech płynie jak wierna rzeka. Wiersz wierny jak pies.

Najpiękniejsza forma bezdechu. 
Zachwyt. 
[E. Zach, Niedomykalność, Łódź 2018, pod moją red. znów + posłowie]

Mam.
Szyby, w których paruje mięta,
zielona herbata,
kawa.

Mam pociąg
do szczęścia,
do wiersza
i do ryzyka.