zjesienniało

(...) że każde dotknięcie, które poczuję

jest tym, którym chcesz mnie

dotknąć.

~ Maciej Wierszycki 

Zjesienniało.

To taki dzień na gorący kubek. Na herbatę w oczy. Na Ciebie. 

Przykrywamy kocami swoją niespójność. 

Wiatr na szybach. Zbawia piętra. Albo robi rozpierdol w duszy. 

Nauczyłam się wybierać szybko i bez żalu. Tak trzeba. Mniejsze rysy na sercu. Nauczyłam się żegnać. I jeszcze odchodzić od wrzasku - także. 

Za jaką karę miałabym skazywać siebie na lament? Za jakie grzechy cierpieć z tęsknoty? 

Tęsknota to wiatr. Ten, tamten. Każdy. Rwie na strzępy i rzuca na obłok nieba. A przecież całe dziś w obłokach i nie wiadomo dlaczego. 

Zjesienniało. 

Czwartkowy koncert w "Kamenie" był piękny. I ogród można było przeliczyć na wzruszenia. Przypominał małą "Żelazową Wolę" utkaną z miłości i kwiatów. I mimo że jebnęłam się na strunach jakieś 2-3 razy, to nic. Nikt nie zauważył. Może tylko słońce, które świeciło za szybko. I w oczy. Bliscy tak blisko. Wonder i Wszystkość. Na zawsze.

Dzisiaj niespójne wydają się chmury i marzenia. A może to tylko części, z których układamy życie? I jeszcze więcej. Bo tam gdzie zaczynają się spełniać sny, zaczyna się też strach, że może jeszcze nie teraz. Bo czasem COŚ zdaje się być tak przyjemne, że boimy się więcej i bardziej się boimy dotykać. Bo czasem. 

Patrzę w kartkę papieru i widzę skrzydła. 

I mam jeszcze ochotę na jedną herbatę, na usta gorące, na książki. Mam ochotę na kawę z McCafe. I sztorm. I na "Kłatro" w Pabianicach. 

Jeszcze.