urodziny ultraliryczne

9 : 13 (wczoraj) - 81 powiadomień. Pulsują pod szybą/oczami. Czytam kolejno. Czuję jak mi się wzruszają policzki/ dłonie/ oczy.

10 : 01 - pierwsza kawa. Kilka telefonów. I spacja / oddech/ chwila. Tak żeby pozbierać myśli, bo jest ich TŁUM.

11 : 50 - przychodzą pierwsze kwiaty. Za nimi kolejne. I róże i słoneczniki. Stokrotki i stokrotnie czyni się ze mną magia. 

14 z hakiem - Odpowiadam na życzenia. Dzwoni Piotr z redakcji (z Warszawy). Gdzieś tam mruga światło kolejnej ANTOLOGII. Moja książka pisze się.

___

Całujesz mnie w usta. To było wtedy. Do parku. 

___ 

15 : 20 - jedziemy dalej. Koperta. Instagram. Facebook. Poczta. Zaczynam się zastanawiać, czy to naprawdę ZIEMIA. 

17 : 30 - przychodzi szampan do Biblioteki na Pięknej. Monika mnie wzrusza. Sypią się fajerwerki. Pat przyjeżdża z Sieradza. Blue Cafe zajmuje liryczne krzesło.

___

18 : 00 - dobrze mi, kiedy prowadzę tak Twoją książkę za papier. 

___

Idziemy na wódkę.

Otrzymuję setki listów z życzeniami. 

* Kiedyś nie lubiłam urodzin. Podrażniały mnie. Przypominały o czasie/ przemijaniu. Zbyt mocno bolały braki i ubytki w ludziach, którzy zapominali. Teraz wszystko zmieniło smak i zapach/ wymiar i dreszcz. Pokochałam urodziny. Tak jak ludzie pokochali mój CHAOS i mnie. Dziękuję za NOWE LAJF/ NOWE ŻYCIE/ NOWE PAGÓRKI/ NOWY ŚWIAT.