kawałki świata

Mam swoje ulubione kawałki świata. W Łodzi. Mam Ławkę Pragnień, Ławkę Oczekiwania, Ławkę Życzeń i Teatr Absurdu. Mam Zdrowie, Rado, Art i Retkinię. Mam Pabianicką, gdzie witają mnie drzewa w kolorze moich włosów. Mam Złoto, Srebro i Szron. I ukrytą kawiarnię przy Włókniarzy, i Smak Mojito w KFC, i ogródki działkowe u M., i Port z widokiem na Raj. 

A koniec czerwca pachniał szpitalem/pogotowiem ratunkowym/sygnałem karetek/strachem. Plikiem krzywych recept, tramadolem, brakiem roweru, białą ścianą. - Dwa miesiące. Surowo zabronione - rzucił lekarz. - Wysiłek fizyczny niewskazany. Proszę odpoczywać, spacerować (wolnym krokiem - wolnym krokiem to ja sobie mogę pisać książki) - nie pić. 

Czasem złamałam. 

Zasadę. 

Czasem złamałam. 

Komuś SERCE. 

A koniec sierpnia pachnie początkiem jesieni. Liście w tym roku szybciej wysyłają się z drzew. Jadę rowerem i patrzę. I patrzę jak świat pachnie. Jak wysyła do moich oczu najpiękniejsze obrazy. Coś się kończy, coś się zaczyna. Tak. Na nowo. I mogę jeszcze ukradkiem spoglądać w Twoje okna.